پزشکی سنتی یا طب سنتی در دستهٔ پزشکی جایگزین قرار می‌گیرد.

طب سنتی چیست؟

طب سنتی مجموعه‌ای است از دانسته‌ها، مهارت‌ها و اعمال که بر پایه نظریه‌ها، باورها و تجربه‌های بومی فرهنگ‌های مختلف است، خواه که قابل شرح باشد یا نباشد، که در بهداشت و نیز پیشگیری، تشخیص، بهبود و مداوای بیماری‌های جسمی و ذهنی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

پزشکی سنتی در بسیاری نقاط جهان وجود دارد که از جمله مشهورترین انواع آن می‌توان به طب سنتی چین، گیاه‌درمانی و طب اخلاطی (بکار برده شده در طب ایرانی – علم مزاج‌شناسی)، شمن‌باوری و آیورودا (بکار برده شده در طب هندی) اشاره کرد.

در دنیا ۷۵۰ هزار گونه گیاهان دارویی وجود دارد که ۱۰ درصد از این میزان خواص درمانی دارد. سازمان جهانی بهداشت طی ۳۰ سال گذشته‌ استفاده از ظرفیت پزشکی سنتی و مکمل را در کنار طب جدید در دستور کار خود قرار داده‌است، ریشه دار بودن در فرهنگ مردم، کل نگر بودن و سهولت دسترسی و ارزان‌تر بودن خدمات طب سنتی از دلایلی است که این سازمان در توسعه و ترویج پزشکی سنتی مد نظر دارد.

مقصود ما از آنچه که امروزه در ایران به عنوان طب ایرانی شناخته می‌شود آموزه‌هایی است که ریشهٔ آن را می‌توان در قرن سوم هجری و غالباً در ترجمه‌های عربی از آثار بقراط و جالینوس یافت.

در طب سنتی چند روش تشخیص وجود دارد:

• مزاج‌شناسی – معاینه وضعیت روانی
• نبض
• بول و براز (ادرار و مدفوع)
• عنبیه‌شناسی
• زبان‌شناسی
• پاندول
• بیولوکیشن